„A jednak, mimo niejasności tkwiących w tej nowej teorii, stanowiła ona wielkie osiągnięcie: w dążeniu do życia i dążeniu do śmierci rozpoznała podstawowy konflikt ludzkiej egzystencji i zrezygnowała z dawnego fizjologicznego pojmowania popędów na rzecz pogłębionej spekulacji psychologicznej. Freud nie doznał satysfakcji znalezienia ostatecznego rozwiązania i musiał pozostawić swoją teorię popędów w fazie hipotezy”. Fromm zajął się dopracowaniem teorii Freuda. Popęd seksualny (inaczej: Eros) i popęd destrukcji (inaczej: Tha- natos, popęd śmierci) powinny być ściśle rozróżniane. Eros jest naturalną funkcją rozwoju biologicznego i psychicznego, natomiast instynkt śmierci należy traktować jako „zjawisko patologiczne”, które prowadzi do chęci panowania nad ofiarą (sadyzm) albo chęci niszczenia (nekrofilia). Fromm rozróżnia dwie podstawowe orientacje w naturze ludzkiej: biofilną, która afirmuje życie (normalna i optymalna), i nekrofilną, negującą życie, dążącą do niszczenia (patologiczna).