Wydaje zakazy i nakazy, zmusza do przestrzegania norm. Tu przydałoby się człowiekowi na przyszłość nieco więcej swobody, dystansu, umiejętności ignorowania wewnętrznego głosu. Oto przykład: Werner K., pracownik działu handlowego w pewnym zakładzie pracy, odczuwa potrzebę, stymulowaną wewnętrznym nakazem, odniesienia sukcesu zawodowego. Superego wytycza cel: w ciągu dwóch lat zdobyć stanowisko kierownicze. Werner K. pragnie zrealizować ten ambitny cel, który zapewni mu uznanie i prestiż wśród załogi. Zaczyna więc pracować po godzinach i pilnie dokształca się podczas weekendów. W tym momencie wskazany byłby pewien dystans wobec wymagań superego, obrona przed przymusem zrobienia szybkiej kariery. Oczywiście, superego natychmiast zacznie bronić się przed bojkotem swych wymagań, używając w tym celu przeróżnych argumentów:
- Stagnacja jest cofaniem się w rozwoju. Jeśli nie będę ambitnie działał, prześcigną mnie koledzy.
- Bez pracy nie ma kołaczy. Kto pragnie awansować, ten musi mieć ponadprzeciętne osiągnięcia.
- Nie chcę być samotnym outsiderem czy zgoła męczennikiem.